Saturday, June 16, 2007

Για μια Παναφρικανική Κοινή Αγορά


Λόγος πολύς γίνεται τα τελευταία χρόνια για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αφρική. Είναι πραγματικά εξωφρενικό ότι η άνοδος των ρυθμών ανάπτυξης όλων των χωρών του πάλαι ποτέ τρίτου κόσμου, συνεπεία της παγκοσμιοποίησης, άφησε σχεδόν εξ ολοκλήρου ανέπαφη την αφρικανική ενδοχώρα. Το αποικιακό παρελθόν και οι πόλεμοι που ξεσπούν περιοδικά στην μαυρη ήπειρο δεν είναι από μόνες τους αιτίες ικανές για να ερμηνεύσουν το εύρος και την ένταση του φαινομένου. Τα αίτια της διαρκούς κρίσης είναι πιο βαθιά και στην φύση τους οικονομικά. Είναι άραγε τυχαίο, ότι το μερίδιο της Αφρικής στο παγκόσμιο εμπόριο έχει πέσει από το ήδη χαμηλό 6% του 1982 στο 2% σήμερα; Αν αφαιρέσουμε δε σχηματικά την συνεισφορά της νοτίου Αφρικής, το ποσοστό πέφτει στο τραγικό 0,6%.

Η δυναμική της αφρικανικής αγοράς συνθλίβεται προς το παρόν υπό την πίεση της προστατευτικής πολιτικής που ακολουθούν οι περισσότερες κυβερνήσεις της ηπείρου. Υψηλοί δασμοί συνδυασμένοι με καταιγιστικά ποσοστά διαφθοράς και γραφειοκρατίας , εμποδίζουν τις ενδοαφρικανικές συναλλαγές τεμαχίζοντας έτσι έναν ενιαίο γεωγραφικό χώρο σε απομονωμένες άρα και αναιμικές εθνικές αγορές.


Σήμερα για τους περισσότερους αφρικανούς είναι δυσκολότερο να συναλλαγούν μεταξύ τους,παρά με την Ευρώπη και την Αμερική.Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Παγκόσμιας Τράπεζας, το 1997 , οι χώρες της υποσαχάριας Αφρικής επέβαλαν δασμούς της τάξεως των 34% σε γεωργικά προϊόντα παραγωγής άλλων αφρικανικών κρατών, και 21% σε άλλα καταναλωτικά αγαθά. Το τελικό κόστος είναι προφανές ότι λειτουργεί αποτρεπτικά για το ενδοαφρικανικό εμπόριο.Δασμοί επιβάλλονται ακόμα και στα ιατρικά προιόντα. Οι Τανζανικής παρασκευής αντι- καλύπτρες φορολογούνται βαριά από τις αφρικανικές κυβερνήσεις. Δεν είναι υπερβολή λοιπόν να θεωρήσουμε τις συγκεκριμένες πολιτικές, δολοφονικές, κυριολεκτικά για τους κατοίκους των υπανάπτυκτων κρατών και μεταφορικά για το διεθνές εμπόριο.



Η δημιουργία μιας αφρικανικής κοινής αγοράς με την μείωση των δασμών, τον περιορισμό της γραφειοκρατίας και τα εκατομμύρια των καταναλωτών της, θα διευρύνει σε συγκλονιστικό βαθμό τις παραγωγικές δυνατότητες της ηπείρου. Το σταδιακό γκρέμισμα των οικονομικών συνόρων και η διεθνοποίηση των συναλλαγών θα γεννήσει την ανάγκη για βελτιωμένες υποδομές, καλύτερες υπηρεσίες, ασφαλείς μεταφορές. Κατ¨ αυτόν τον τρόπο, οι προσπάθειες της Αφρικανικής Ένωσης για την εξασφάλιση της ειρήνης στην πολυπαθη ήπειρο θα βρουν το συνταίριασμα τους στην οικονομική ενοποίηση, την ισομερή ανάπτυξη και την αμοιβαία αλληλεξάρτηση των επιμέρους εθνικών οικονομιών. Ισως έτσι γίνει επιτέλους ένα καθοριστικό βήμα προς μια πιο πλούσια,ευημερούσα και τελικά,πιο ανθρώπινη Αφρική.
.