Παρέμβαση για το Βοτανικό!

Νομικός ακτιβισμός στην πράξη..

Διαβάστε παρακάτω:

Η διπλή ανάπλαση των περιοχών Βοτανικού και Αμπελοκήπων, όπως πραγματοποιείται με τα άρθρα 11, 12 ν. 3481/2006, είναι συμβατή με το άρθρο 24 του Συντάγματος (..)

Οπλοκατοχή και πολιτική ελευθερία

Τολμώ να πω πως αν και ελευθεριακός υπήρξα κατά καιρούς σφοδρός πολέμιος του δικαιώματος στην οπλοκατοχή.Η λογική είναι απλή:περισσότερα όπλα στην κοινωνία ισούνται με περισσότερους κινδύνους για τη σωματική μας ακεραιότητα. Φυσικά είχα πλήρη επίγνωση ότι η ανωτέρω αρχή τραβηγμένη στα ακρότατα όρια της σημαίνει πως θα πρέπει να απαγορευτεί ακόμα και η κατοχή ...μαχαιριών της κουζίνας.

Αυτό που δεν είχα σκεφτεί τότε,ζώντας σε μια δημοκρατική και ειρηνική κοινωνία,ήταν ότι η οπλοκατοχή ίσως και όντως να συνιστά σύμφωνα με τους Αμερικανούς υπερμάχους της το υπέρτατο εργαλείο άμυνας κατά των εχθρών της ελευθερίας (πραξικοπηματιών,"επαναστατών",φασιστών της αριστεράς και της δεξιάς).

Πρόσφατα έτυχε να διαβάσω μια ιστορία της δικτατορίας του Μεταξά. Ε λοιπον, μέσα σε 4 χρόνια στυγνού φασισμού το μοναδικό επαναστατικό κίνημα που στήθηκε κατά της δικτατορίας ήταν το κίνημα των Χανίων του 1938. Ένας από τους λόγους που εκεί η δυσαρέσκεια του κόσμου πήρε βίαιη μορφή ήταν σίγουρα και η η ελεύθερη οπλοκατοχή.

"Μέσα σε τέτοιες και άλλες παρόμοιες συνθήκες η εξέγερση ξεκίνησε περί τις 2 το πρωί της 29ης Ιουλίου. Οι εξεγερμένοι κατέλυσαν τις αρχές. Κατέλαβαν τη Γενική Διοίκηση, τη Μεραρχία, το Σύνταγμα Χανίων, το Τηλεγραφείο, τον ασύρματο και άλλες υπηρεσίες. Ο Γενικός Διοικητής Κρήτης Πότης Σφακιανάκης, ο διοικητής της Μεραρχίας και άλλοι ανώτεροι υπάλληλοι και αξιωματικοί συνελήφθησαν"

Λόγω της γενικής ανοργανωσιάς και της άμεσης καταστολής που ακολούθησε οι επαναστάτες συνελήφθησαν, και στάλθηκαν στα κολαστήρια του φασισμού. Ποια θα ήταν όμως η πορεία της επανάστασης αν ξέσπαγε ταυτόχρονα όχι σε ένα αλλά σε 10,σε 100 σημεία της Ελλάδος? Τι θα γινόταν αν ο πολίτης έπαιρνε το όπλο του και κατέβαινε στο δρόμο για να τσακίσει τα τάγματα της δικτατορίας?

Ας αφήσουμε τον ίδιο το Μεταξά να μας απαντήσει:

«Και πρώτα στάσις Χανίων. Παρ' ολίγον, αν εξετείνετο, να μου εματαίωνε όλα. Από πού προήλθε; Από όλα φαίνονται δύο πράγματα: Οτι η διοίκησίς μας εις Χανιά ήταν αποκοιμισμένη και ότι ο κόσμος εις την περιφέρεια Χανίων δεν είναι φίλος μας... Εματαιώθη αμέσως. Γιατί; Ελλειψις υποστηρίξεως; Απογοήτευσις;».




People should not be afraid of their governments.Governments should be afraid of their people

Μια καθόλα φυσιολογική είδηση.

Διήμερο ταξίδι στη Βόρειο Ελλάδα διοργανώνουν εκκλησιαστικοί κύκλοι για να συμπαρασταθούν στον ηγούμενο Εφραίμ και τo μοναχό Αρσένιο που δικάζονται την Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου στην Κομοτηνή.

Παγκόσμια Υστερία και Πολιτική Οικονομία

Θυμάστε εκείνο το αρχαίο ρητό περί επιστήμης και αρετής??E λοιπόν,θα μπορούσε να διατυπωθεί και αλλιώς: Οικονομική επιστήμη ηνωμένη μετά πολιτικής πανουργία μάλλον σχεδιάζουσι


Το φθινόπωρο του 2008, όταν ο πανικός περί κραχ είχε χτυπήσει κόκκινο,βρέθηκαν κάποιοι (λίγοι) επιστήμονες που κράτησαν αποστάσεις από τη γενική υστερία και την δημοσιονομική εκμετάλλευση της. Ύστερα ήρθαν τα σχέδια σωτηρίας του κου Πώλσον και της παρέας του, τα οποία ψηφίστηκαν, νομοθετήθηκαν, άλλαξαν εξ ολοκλήρου κατεύθυνση, προς στιγμή εγκαταλείφθηκαν και τελικά επανήλθαν με διαφορετικό προσανατολισμό: κοινώς δόθηκε σε μια απειροελάχιστη μειοψηφία "ειδικών" το δικαίωμα να διαχειριστούν κατά το δοκούν τρισεκατομμύρια δολλάρια.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι το πρόβλημα της διαφάνειας (που όπως είχε επισημανθεί ήταν η βασική αιτία της κρίσης) επανήλθε πολλαπλασιασμένο, καθώς το σχέδιο ξεχρεώματος των τραπεζών αποδείχτηκε στην ουσία μια λευκή επιταγή υπογεγραμμένη από πανικόβλητους ή συμφεροντολόγους πολιτικούς,οπισθογραφημένη από το λαό και εξαργυρώσιμη από μια ντουζίνα "επενδυτικές" τράπεζες που απέτυχαν στην αποστολή τους (και ζητούσαν τα ρέστα)

Τώρα ο ίδιος εφιάλτης επιστρέφει υπο τη μορφή μιας επιδότησης της "πραγματικής οικονομίας" (fiscal stimulus). Η επιδότηση υποστηρίζεται σθεναρά σχεδόν από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και από τη συντριπτική πλειοψηφία των οικονομολόγων,οι οποίοι μέσα σε μια βραδιά μετατράπηκαν από free-marketeers σε κευνσιανούς παλιάς κοπής.

Αντιλαμβάνεστε βέβαια ότι την ίδια πορεία θα ακολουθήσει και η Ευρώπη. Κάτι μου λέει ότι οι πολίτες έχουν ενστικτώδεις ενστάσεις στα σχέδια αυτά αλλά είμαι εξίσου σίγουρος ότι οι βαριοί μηχανισμοί ελέγχου και προπαγάνδας που έχουν ήδη κινητοποιηθεί θα μετατρέψουν σύντομα την ορθολογική αμφισβήτηση σε αξιοθρήνητη σκόνη (ήδη ο Brad De Long χαρακτηρίζει τους αντιπάλους της ιδέας ενός fiscal stimulus "ανηθικους ρεπουμπλικάνους"). Τελικά με την απόλυτη συνδρομή της ορθόδοξης οικονομικής (που πριν λίγα χρόνια ούτε που ψιλλιαζόταν την κρίση) οι πολίτες θα μετατραπούν σε μια ωραιότατη πανικόβλητη μάζα και θα δεχθούν την εκταμίευση αλλου ενός ή και δύο τρις δολλαρίων για τη σωτηρία "τους".

Αυτός ο πανικός όμως είναι εξίσου τεχνητός με τον προηγούμενο (για τις επενδυτικές τράπεζες). Οι "ανήθικοι ρεπουμπλικάνοι" προσπαθούν βέβαια ακόμα να κάνουν το καθήκον τους. Αλλά ως πότε?

Speaking at a faculty forum today at the University of Chicago Booth School of Business, economist John Huizinga offered some figures to put the current downturn in perspective. Right now, the unemployment rate is 7.2 percent. In the 1981-82 recession, it peaked at 10.8 percent. In 1974-75, it hit 8.8 percent. Even if we do nothing in the way of fiscal stimulus, according to the incoming administration's own estimates, unemployment this time will top out at 8.8 percent.



Ήδη η Bank of America έλαβε 20 δις ενεργητικό και απαλλάχτηκε από 90 δις παθητικό με πρωτοβουλία του κονγκρέσσου,και δίχως περαιτέρω εξηγήσεις,αναλύσεις ή τοποθετήσεις.Πάρε κόσμε κοινώς."Τσοβόλα δώστα όλα" αλά αμερικέν

Ο Παπανδρέου τώρα δικαιώνεται

Aριστερά-Δεξιά και φιλελευθερισμός: Το πλαίσιο της σύγκρουσης

Είναι περισσότερο από προφανές ότι μια νέα πολιτική σχάση προετοιμάζεται στην παγκόσμια κοινωνία με ρυθμούς ανάλογους της οικονομικής κρίσης. Το γενικό πλαίσιο της σύγκρουσης , η σκακιέρα δηλαδή επί της οποίας θα διαδραματιστεί, είναι για μια ακόμα φορά το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Είναι αρκετά εύκολο να χαρτογραφήσουμε τις νέες τάσεις που θα κυριαρχήσουν. Σε πρώτη φάση, τα διοικητικά ύψη της παγκόσμιας κοινωνίας (commanding heights) αντιμετωπίζουν την κρίση που αυτοπροσώπως προκάλεσαν "πραγματιστικά", δηλαδή καθαρά διαχειριστικά, ως ένα πρόβλημα που πρέπει να καταπολεμηθεί οπωσδήποτε "μέχρι τις επόμενες εκλογές".

Σε δεύτερη φάση η κρατούσα επιστημονική κοινότητα προσπαθεί να υιοθετήσει τις επεμβατικές τάσεις,δίδοντας τους ένα αποδοτικότερο σχήμα. Έτσι προκύπτουν νέα σύνθετα μοντέλα λύσεων,όπως τα reverse auctions, bailout plans, fiscal stimuli etc.

Σε τρίτη φάση ο τύπος και τα Μέσα Ενημέρωσης γεμίζουν τις ανωτέρω στρατηγικές με ιδεολογικούς χυμούς προσπαθώντας να μεταφράσουν τις ενέργειες των διαχειριστών στη γλώσσα της πολιτικής εν ευρεία εννοία.

Σε τελευταία φάση η διανόηση, οι εκάστοτε αντιπολιτευόμενοι και το κοινό ερμηνεύει τις πολιτικές εξελίξεις ως "σημεία καμπής", "εγκατάλειψης ιδεολογιών", "συστημικής κατάρρευσης" κλπ.

Κάπως έτσι παράλληλα προς την οικονομική κρίση,που γεννήθηκε ή έστω οξύνθηκε από τις ίδιες τις κρατικές αρχές, "γεννιέται" και μια πολιτική κρίση με άμεσα αποτελέσματα στο βαθμό που τα υποκείμενα της είναι οι ίδιοι οι ψηφοφόροι,και οι επιλογές τους καταλήγουν τελικά να επηρεάσουν τους πρωταγωνιστές της "πρώτης φάσης" που περιγράψαμε, δηλαδή τους πολιτικούς ηγέτες.

Μέσα σ αυτά τα πλαίσια ο αληθινός φιλελευθερισμός παίζει ρόλο αποδιοπομπαίου τράγου, η δεξιά πετάει τα ξεφτισμένα της "φιλελευθερα φτιασίδια" και επανέρχεται ως απροκάλυπτα επεμβατική "κευνσιανού τύπου" δημαγωγία. Η αριστερά ακολουθεί τον δρόμο της δεξιάς,ανάγοντας σε πρότυπα της κεντρώους οικονομολόγους όπως ο Κρούγκμαν.

Το ζήτημα για τον φιλελευθερισμό δεν είναι τόσο να νικήσει τους εχθρούς του.Aυτό είναι αδύνατο να γίνει καθώς η συντριπτική μάζα του πληθυσμού συμπυκνώνεται σε καιρό κινδύνου γύρω από τους συγκροτημένους εξουσιαστικούς θεσμούς και τις ιδεολογίες που τους στηρίζουν. Μιλάμε δηλαδή για ένα παιγνίδι εξ αρχής χαμένο που παίζεται στο γήπεδο του αντιπάλου. Το ζήτημα είναι να προσφέρει ο φιλελευθερισμός μια εναλλακτική πλατφόρμα ξεπεράσματος ή καλύτερα υπερνίκησης της κρίσης, μια πλατφόρμα που θα προβλέπει βαθιές συστημικές τομές,ώστε να παρέχει στο κοινό μια εναλλακτική οικονομική και πολιτική πρόταση.Χρειαζόμαστε δηλαδή μια επανάσταση ανάλογη των Reaganomics για να ξεπεραστεί ο ιστορικά πανίσχυρος σκόπελος της σοσιαλδημοκρατίας.

Μόνο έτσι θα ξεκαθαρίσει μέσα από τις ομίχλες της παγκόσμιας ταραχής το αληθινό συγκρουσιακό δίπολο που δεν αφορά την αριστερά ή τη δεξιά,αλλά την ελευθερία και την ανελευθερία ως φιλοσοφικές κατηγορίες: Άτομο ή Κράτος. Αυτό ήταν είναι και θα είναι το κρίσιμο δίλλημα που θα διχάζει την ανθρωπότητα

Με τα λεφτά των άλλων

Aναδημοσίευση από άρθρο μου στην εφημερίδα "Αγγελιοφόρος"

28 Δισεκατομμύρια Ευρώ θα κοστίσει στους Έλληνες πολίτες το σχέδιο «σωτηρίας» των ελληνικών τραπεζών . Το ποσό αντιστοιχεί περίπου σε 2800 ευρώ για κάθε άντρα γυναίκα και παιδί στη χώρα. Δηλαδή η χρέωση ανά οικογένεια θα αγγίξει περίπου τα 11.000 ευρώ κατά μέσο όρο.

Το πραγματικά εξωφρενικό όμως της υπόθεσης είναι ότι αυτά τα ποσά θα παραχωρηθούν ουσιαστικά άνευ ανταλλάγματος. Κανείς μας δε θα μάθει την ακριβή οικονομική κατάσταση των τραπεζών. Κανείς δε θα πληροφορηθεί την έκθεση των πιστωτικών μας ιδρυμάτων σε επικίνδυνα ομόλογα, και παρακινδυνευμένες επενδύσεις. Ούτε καν οι προμήθειες που θα πληρώσουν οι τράπεζες στο Δημόσιο δεν έχουν προσδιοριστεί.Θα προσδιοριστούν «αργότερα», με «υπουργική απόφαση».Πάντως το 1-1,5% που προτάθηκε από τον κο Αλογοσκούφη προκάλεσε τη...δυσφορία των τραπεζιτών (!)

Είναι ιστορικά πρωτόγνωρο το γεγονός ότι δομήθηκε «σχέδιο σωτηρίας» για τις τράπεζες,προτού αυτές βρεθούν «επισήμως» σε κίνδυνο. Σχεδόν όλες οι μεγάλες τράπεζες φέτος παρουσίασαν ισχυρή κερδοφορία. Εκτός αν στο υπουργείο οικονομικών έχουν πληροφορίες που αποκρύπτουν από το κοινό και που επιβάλλουν άμεση δράση. Σ αυτήν την περίπτωση όμως θα έπρεπε πρώτα να χρησιμοποιηθούν οι μηχανισμοί της αγοράς : οι προβληματικές επιχειρήσεις να εξαγοραστούν από υγιέστερες, και σε αντίθετη περίπτωση να δοκιμαστεί η απορρόφηση του ενεργητικού της τράπεζας από άλλες και ο διακανονισμός του παθητικού της, με την μεσολάβηση της κυβέρνησης.

Η βεβιασμένη όμως επέμβαση του κράτους αναχαιτίζει την αγορά αντί να την ενισχύει. Η Proton bank φερ ειπείν ακύρωσε τη συμφωνία εξαγοράς της από την Τράπεζα Πειραιώς.Δεν υπάρχει πια λόγος να πωληθεί, ανακοίνωσε το ΔΣ της, καθώς η τράπεζα θα υπαχθεί τελικά και αυτή στο σχέδιο της Ελληνικής Κυβέρνησης.

Κάπως έτσι, ο έλληνας φορολογούμενος αντικατέστησε την υποψήφια αγοράστρια επιχείρηση. Αντίθετα με εκείνη όμως ο πολίτης δεν θα έχει λόγο ούτε στη διοίκηση της «εξαγορασμένης» εταιρίας,ούτε στη διαχείριση των οικονομικών της,και φυσικά ούτε στα κέρδη της. Για μια ακόμα φορά , ριγμένος...

Μαζεύοντας μερικούς παλιόφιλους για μπύρες

The wavelike movement affecting the economic system, the recurrence of periods of boom which are followed by periods of depression, is the unavoidable outcome of the attempts, repeated again and again, to lower the gross market rate of interest by means of credit expansion. There is no means of avoiding the final collapse of a boom brought about by credit expansion. The alternative is only whether the crisis should come sooner as the result of a voluntary abandonment of further credit expansion, or later as a final and total catastrophe of the currency system involved.

Ludwig von Mises








It was our job to unfreeze the American banking system if we wanted the economy to function. This required that we keep rates modestly low,"

Alan Greenspan aka "the man who gets the job done"






(...)Αλλοι λένε ότι η αληθινή μου κληρονομιά είναι ότι έκαμα επιτέλους την Κεντρική Τραπεζιτική να δουλέψει.Ναι,την έκανα να δουλέψει, όπως οφείλει να δουλέψει, δίνοντας στους ανθρώπους το σκοινί για να κρεμαστούν.Και αυτό έκαναν.Τώρα κρέμονται από ένα μακρύ σκοινή υποθηκών, ελλειμάτων και πιστωτικών καρτών

Και είμαι ευτυχής.Σύντομα, οι άνθρωποι θα δουν πώς η Κεντρική Τραπεζιτική λειτουργεί στην πραγματικότητα.Και ο φτωχούλης ο Μπεν Μπερνάνκι θα πάρει πάνω του όλο το φταίξιμο για ό,τι συμβεί.Αυτός και τα ηλίθια ελικόπτερα του. Σχεδόν το αξίζει...

"Εγώ ο Γκρίνσπαν.*

*(Ένας υποθετικός αλλά μοναδικά προφητικός μονόλογος του τέως ηγέτη της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, γραμμένος από τον εκπληκτικό Μπιλ Μπόννερ. Από το μακρινό 2006)

and the bubbles keep bursting...

Η διαδικασία διόρθωσης εξελίσσεται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Όλοι οι τομείς επενδύσεων που στηρίχτηκαν σε φρεσκοτυπωμένο χρήμα και τον επιγενόμενο δανεισμό, καταρρέουν.Μετά την οικοδομική,τώρα συρρικνώνεται η βιομηχανία αυτοκινήτων. Προβλήματα εμφανίζουν και οι ποδοσφαιρικές ομάδες. Στο εγγύς μέλλον είναι πιθανό να δούμε και άλλες τέτοιες "εκρήξεις" από malinvestments, καθώς το σύστημα θα αυτοεκκαθαρίζεται από τις μη βιώσιμες λειτουργίες.

Ταυτόχρονα με τις καταρρεύσεις, η ιδεολογική ανάπτυξη του αντιφιλελευθερισμού μπάινει στην εντονότερη φάση της,όπως είχαμε προβλέψει πριν μερικούς μήνες. Διανοούμενοι και επιχειρηματίες,από τον πρόεδρο του ΣΕΒ μέχρι τον Τρισέ και τους πολιτικούς ηγέτες της Ευρώπης , συντονίζουν στις ίδιες νότες την γνωστή ρητορεία περί "αποτυχίας της ελεύθερης αγοράς" να αυτορρυθμιστεί.


Και αυτό εν τω μέσω της μεγαλύτερης αυτορύθμισης των τελευταίων 10 ετών. Η αυτορρύθμιση είναι εξίσου βάναυση με την ανάπτυξη του χρέους των τελευταίων ετών. Εταιρίες κλείνουν.Τράπεζες κινδυνεύουν.Ο κόσμος μαθαίνει να ζει και χωρίς δυο SUV ανά οικογένεια.Να μετατρέπει την περιουσία του σε σταθερή επένδυση αντί για χρηματιστηριακά χαρτιά. Να χρησιμοποιεί θυρίδες και να αγοράζει χρυσάφι αντί να το εμπιστευεται σε άτομα που αποδείχτηκαν ανάξια.

Πώς θα καταλήξει αυτό το σκηνικό; Ποτέ δε θα μάθουμε. Ο κυβερνητικός παρεμβατισμός για τη "σωτηρία" μας από τη φούσκα, είναι η βάση για την έναρξη της αμέσως επόμενης...

the bail-out era: το τελευταίο κόλπο

O Πρόεδρος Μπους διέγνωσε ορθά το πρόβλημα όταν είπε πως η Ουώλ Στριτ μέθυσε και περνά τη φάση του χανγκοβερ. Το ζήτημα είναι ότι οι άνθρωποι που τους ζητάτε τώρα να καθαρίσουν τα σπασμένα, δεν ήταν καν καλεσμένοι στο πάρτυ...

Rep. Lloyd Doggett


Η λέξη bailout είναι του συρμού στις τρέχουσες χρηματοοικονομικές συζητήσεις.Για να πω την αλήθεια δεν γνωρίζω πως μπορώ να τη μεταφράσω στα ελληνικά δίχως να την εκχυδαίσω υπερβολικά. Μια λύση θα ήταν να την βαφτίσω «ξεχρέωμα». Μια άλλη,λίγο πιο φορτισμένη, είναι το «ξέπλυμα».Ξέπλυμα των επιχειρήσεων από τις «τοξικές» τους επενδύσεις, (άλλη λέξη της μοδός κι αυτή). Τώρα που το σκέφτομαι το bailout μεταφράζεται κατά τρόπο εκχυδαισμένο,γιατί στην ουσία είναι μια χυδαία τεχνική.

Οι νέες λέξεις υποδηλώνουν νέους καιρούς,και οι νέοι καιροί νέα ήθη. Περνάμε , σίγουρα,μια καμπή . Το κλείσιμο του οικονομικού κύκλου μεταλάσσει βίαια τις σχέσεις μεταξύ αγοράς και πολιτικής ρίχνοντας και τα τελευταία διαχωριστικά τείχη ανάμεσα τους. Η πολιτική αρχών εξατμίζεται για να υποκατασταθεί από τον χυδαιότερο πολιτικό οππορτουνισμό που επιστρατεύεται μάλιστα στο όνομα της σωτηρίας του καπιταλισμού.

Θα τολμήσω να κάνω μια παρατήρηση. Κάθε οικονομικός κύκλος που κατά την αυστριακή θεωρία οφείλεται στις κυβερνητικές παρεμβάσεις, παράγει μια νέα όσο και προσωρινή «πλουτοκρατική» ελίτ. Αυτό το ισχυρό κοινωνικό στρώμα, που έχει βέβαια εταιρική μορφή, επωφελείται από τη νομισματική -γενικότερα την επεμβατική- πολιτική,και γίνεται τρόπον τινά το «εργαλείο» του οικονομικού κύκλου. Αναπτύσσεται παρασιτικά πάνω στο φρεσκοτυπωμένο χρήμα, εκμεταλλεύεται μέχρις εσχάτων την τεχνητή ρευστότητα, υποτιμά το ρίσκο, και καταλήγει έτσι με ταχύτατους ρυθμούς στην αυτοκαταστροφή. Η υπερεπένδυση όμως την εποχή της τεχνητής ανόδου έχει πολιτικές και πολιτιστικές προεκτάσεις. Οι όψιμοι βαρώνοι της οικονομίας δεν είναι πρόθυμοι να παρατήσουν τα όπλα εύκολα και να αποδεχτούν τη μοίρα τους.Αποπειρώνται έτσι το ύστατο μέσο σωτηρίας τους,την σταδιακή συγχώνευση τους με τον μόνο πυλώνα της κοινωνίας που μπορεί να τους σώσει,σε βάρος βέβαια του κοινωνικού συνόλου.

Μπροστά στο φάσμα δηλαδή της διάλυσης η θνησιγενής αυτή εταιρική ελίτ επιστρέφει στην μήτρα της, το κράτος και τους επιμέρους θεσμούς του. Είμαι σίγουρος ότι ασκούνται ισχυρότατες πιέσεις από τους εκπροσώπους των ετοιμοθάνατων εταιριών, που αναζητούν απεγνωσμένα ένα οριστικό ξεχρέωμα,την κάθαρση που θα τους προσφέρει η κυβέρνηση. Είμαι εξίσου σίγουρος ότι η θολωμένη από την κρίση, ματιά της κυβέρνησης βλέπει στις εταιρίες αυτές το σύνολο της οικονομίας και αντιμετωπίζει το βέβαιο τέλος τους σαν την οριστική κατάρρευση του συστήματος. Έτσι φαντάζει παντα το τέλος του επιχειρηματικού κύκλου,σαν μια μικρή «μέρα της κρίσης» απ την οποία όλοι θα βγουν όχι απλά χαμένοι,αλλά κατεστραμένοι.


Κατ αυτόν τον τρόπο,μια απαραίτητη συστημική κάθαρση, δηλαδή η αυτοδιόρθωση των αγορών,αναβάλλεται εσπευσμένα μέσω...φυσικά...του bailout.