Monday, September 15, 2008

Κόμμα νέου τύπου ή πολιτικοί νέου τύπου;

O κος Μάνος,με το γνωστό πρακτικό του στυλ, εμφανίστηκε και πάλι στην πολιτική επικαιρότητα. Το άρθρο του Πώς Οραματίζομαι την Τρίτη λύση για την Ελλάδα, παρουσιάζει την ιδέα του για ένα νέου τύπου κράτος και ένα νέου τύπου κόμμα.

Ο διάλογος μέσα στη φιλελεύθερη μπλογκόσφαιρα ξεκίνησε αρκετά δυναμικά με τα πόστ του κου Σαρρηγιαννίδη και του Αverell, ενώ συνεχίζεται και τη στιγμή που μιλάμε.

Η ανάλυση του κου Μάνου όπως την είδα εγώ, πάσχει από το ίδιο της το πλεονέκτημα. Και εξηγούμαι: ο πρακτικός και προσγειωμένος του λόγος, ενώ είναι αρκετά εύληπτος και κατανοητός δεν καταφέρνει να συμπεριλάβει όλες τις όψεις της πολιτικής πραγματικότητας.

θα συμφωνήσω κατ αρχήν για την ανάγκη ενός κόμματος "νεου τύπου" απαλλαγμένου από τους κομματικούς στρατούς και τους μισθοφόρους εγκαθέτους. Ενός κόμματος που να στηρίζεται στην εντιμότητα των στελεχών του, στην λογική τους σκέψη κ.ο.κ. Αλλά τα παραπάνω "σχέδια" ειναι απλά ευχολόγια στο βαθμό που δεν συνοδεύονται από μια συγκεκριμένη μέθοδο δράσης. Πώς άραγε θα συνταχθούν ολοι αυτοί οι διαπρεπείς πολίτες και θα πορευθουν σχηματίζοντας ένα κόμμα εξουσίας,δίχως να εκφυλιστούν σε κομματάρχες; Το θεμέλιο στο οποίο θα στηριχτεί η ακεραιότητα του κόμματος θα ειναι η εμπιστοσύνη στις "αρετές" των ηγετών του; Αρκετά ιδεαλιστική μου ακουγεται αυτη η θέση, και συνηθως ο προσωποκεντρικός ιδεαλισμός τείνει τελικά να οδηγεί σε απογοητευτικά αποτελεσματα.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, κόμμα δίχως ισχυρή ιδεολογική ομοιογένεια δεν μπορεί να αντισταθεί στον εκφυλισμό. Η ιδεολογία είναι αυτη που παρέχει στο κόμμα το απαραίτητο υλικό και ηθικό βάρος ώστε να μην διασπείρεται,να μην αποδυναμώνεται,να μην αδυνατίζει σε κάθε δυσοιωνη συγκυρία. Και η ιδεολογία δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την κοινή λογική. Η κοινή λογική είναι αρκετή για να επιτελέσεις κάποιες στοιχειώδεις εργασίες: να φορέσεις τις τιράντες σου, να φας το φαγητό σου και να συμφωνήσεις ότι στην Ελλάδα χρειάζονται αλλαγές.

Αλλά η "κοινή" λογική εξαφανίζεται σε θέματα όπως ας πούμε το Μακεδονικό, το ωράριο εργασίας και η μετανάστευση.Σ αυτές τις περιπτώσεις πέραν του ρεαλισμού χρειάζεται και πολιτική αρχών.Αυτήν την πολιτική δεν μπορεί νομίζω να την προσφέρει απλά και μονο η "εντιμότητα" ή η μετριοπάθεια.


Ενα κομμα νεου τυπου χρειάζεται οχι μονο πρακτικους ανθρώπους αλλά και ιδεολόγους οραματιστές για τους οποιους το κομμα ειναι κάτι περισσότερο από μαντρί, ή μέσο ανελιξης στην κοινωνικη πυραμίδα.Αλλά αυτοι οι άνθρωποι θα πρέπει να διαπνέονται από το ίδιο όραμα στον πολιτικό τους σχεδιασμό, προυπόθεση που απαιτεί ιδεολογική συμφωνία και όχι απολιτική ταύτιση στο όνομα αφηρημένων μεθόδων σκέψης. "Κοινή λογική" ή εντιμότητα διαθέτει και ο κος Γιανναράς,αλλά δεν νομίζω οτι θα μπορούσε να χωρέσει στο ίδιο κόμμα με τον κο Μάνο,σωστά;

Στο ζήτημα του κράτους με κάλυψε αρκετά ο κος Σαρηγιαννίδης. Η επιθυμία του κου Μάνου να επιδοτηθεί η ιστορία μας, ώστε να λυθεί το πρόβλημα της οικονομικής μας ανάπτυξης είναι μια αρκετά ελλειπής και αποσπασματική σκέψη. Μέχρι να επανέλθει αναλυτικότερα,και ελπίζω πιο τεκμηριωμένα,επιφυλάσσομαι.

7 Comments:

Blogger Averell said...

Κι εγώ επιφυλάσσομαι, όπως κι εσείς, απλώς δεν απορρίπτω ήδη από τώρα. Ο Στ. Μάνος ως τώρα έχει παρουσιάσει σοβαρές προτάσεις και αυτό με κάνει να αναμένω τη συνέχεια (εάν υπάρχει). Δεν είμαι τόσο σίγουρος, όμως, για την αξία που προσδίδετε στην ιδεολογία. Τα περισσότερα κόμματα που κυβέρνησαν σε ευρωπαϊκές χώρες, παρ' ότι διακρίνονται από κάποιες βασικές ιδεολογικές τοποθετήσεις, έχουν χώρο για μεγάλες διαφωνίες στο εσωτερικό τους. Για να σας αναφέρω ένα παράδειγμα: οι Τories υπό τον Ηeath ήσαν το ίδιο με τους Τories υπό τη Thatcher; Δε νομίζω ότι με την αλλαγή ηγεσίας και τη δραματική αλλαγή πολιτικής και ιδεολογικής κατεύθυνσης άλλαξε δραστικά ο πυρήνας των ψηφοφόρων τους. Δεν υποτιμώ την αξία της ιδεολογίας και, οπωσδήποτε, είναι sine qua non έστω και σε βασική μορφή, αλλά δεν είναι και το άπαν. Ειδικά στην περίοδο αυτή, όπου υπάρχουν πολλές μομφές κατά των σημερινών πολιτικών σε προσωπικό επίπεδο, οι ψηφοφόροι μάλλον αποβλέπουν περισσότερο σε προσωπικά, παρά σε ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Εν πάση περιπτώσει, όπως είπα, επιφυλάσσομαι κι εγώ.

7:57 AM  
Blogger Joe said...

Ένα σχόλιο και απο εμένα για το ζήτημα της ιδεολογίας.Και εγώ είμαι της άποψης ότι χωρίς ιδεολογία δεν μπορείς να κάνεις τίποτε.Σκεφτείτε ομως μία πολιτική συμμαχία μεταξύ φιλελεύθερων, σοβαρών συντηρητικών, και προωθημένων σοσιαλδημοκρατών.Τα μέλη και οι υποστηρικτές μίας τέτοιας προσπάθειας δεν θα είχαν πολύ περισσότερα κοινά από αυτούς που στελεχώνουν σήμερα τα δύο μεγάλα κόμμματα;Τί σχέση έχει στην ΝΔ ο Χατζηδάκης με τον Ψωμιάδη ή στο ΠΑΣΟΚ ο Παπαδόπουλος με τον Παναγιωτακόπουλο. Το πρόβλήμα όμως με μιά τέτοια προσπάθεια είναι ότι δεν μπορεί να έχει για προμετωπίδα το όρο φιλελεύθερος,σοσιαλδημοκράτης κλπ διότι αυτόματα θα αυτο-περιόριζε την εμβέλεια της.

11:56 AM  
Blogger Unknown said...

Ήρεμα παιδιά, ένα απλό άρθρο ήταν. Και ο Γιώργος έκανε όλόκληρη φιλοσοφική ανάλυση, επιστρατεύοντας και τον Adam Smith , απλά για μιά ανακοίνωση προθέσεων.

2:08 PM  
Blogger Harry Peitsinis said...

Ενδιαφέροντα όλα τα σχόλια και δεν θα διαφωνήσω με το ζήτημα του εσωκομματικού πλουραλισμου που εθεσε ακροθιγώς ο φίλος Άβερελ.Όταν μίλησα για ιδεολογική ομοιογένεια εννόησα μια πλατφόρμα κοινων στοχων και κοινής οπτικής, κι όχι βέβαια κομματική γραμμή μπετόν-αρμέ αλά ΚΝΕ.

Βέβαια, όπως ορθά επισήμανε και ο Διονύσης πρόκειται απλά για ένα γενικόλογο άρθρο και όχι για κομματική διακήρυξη.Κάποια στοιχεία του ομως ήταν αρκετά σημαντικά και άξια σχολιασμού.

Σε κάθε περίπτωση κύριοι, υπομονή μέχρι μια πιο αναλυτική παρέμβαση του κου Μάνου, που την αναμένουμε με ενδιαφέρον!

2:51 PM  
Blogger Unknown said...

Θα ήθελα να προσθέσω στην συζήτησή μας και την παράμετρο του χρονισμού (timing) με την πολιτική συγκυρία. Όλες οι ενδείξεις (δημοσκοπήσεις και πολιτικές εκτιμήσεις) δείχνουν έναν μεγάλο αριθμό πολιτών να μην επιλέγουν κανένα κόμμα (έστω μόνο στις δημοσκοπικές έρευνες). Αυτοί είναι πρώην ψηφοφόροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κυρίως, για τους οποίους το σημερινό πολιτικό κατεστημένο δεν τους ικανοποιεί – με κριτήριο το ατομικό τους συμφέρον θέλω να πιστεύω.
Φυσικά δεν έχουν ιδεολογική τοποθέτηση στον φιλελεύθερο χώρο και ούτε έχουμε τον χρόνο και τον τρόπο να τους καθοδηγήσουμε σε «ιδεολογικές» επιλογές. Θα ήταν καταστροφικό να τους αντιμετωπίσουμε με αρνητική προδιάθεση για αυτό τους το χαρακτηριστικό μια που θα τους τοποθετούσαμε κατευθείαν απέναντί μας.
Μπορούμε όμως να διαμορφώσουμε ή και να συνδιαμορφώσουμε μαζί με άλλους μια ατζέντα-γέφυρα με τις δικές τους προσδοκίες για μια αποτελεσματικότερη διακυβέρνηση απαλλαγμένη από τις σχέσεις διαπλοκής και διαφθοράς που κυριαρχούν στον δημόσιο βίο. Αυτή η ατζέντα μπορεί να οδηγήσει σε μία επιτυχημένη εκλογική κάθοδο ενός σχηματισμού.
Η δική μας συγκροτημένη επάνω σε ιδεολογικές βάσεις θέση πρέπει να παραμείνει ενεργή γιατί είναι απαραίτητη αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την κατηγορία του καιροσκοπισμού.
Απαραίτητα κάθε παράγοντας που θα συμβάλλει σε μια τέτοια στρατηγική πρέπει να δεχθεί τον διάλογο και την συνδιαμόρφωση ενός πλαισίου δράσης.
Ας ξεκινήσουμε από εμάς, δεν νομίζω – παρά τις διαφορές μας – να κινδυνεύουμε να ολισθήσουμε σε κολεκτιβιστικές ή άλλες λαϊκίστικες επιλογές αλλά πρέπει να δράσουμε άμεσα και με σοβαρότητα. Αυτό που δεν μας διακρίνει είναι η πολιτική εμπειρία ενώ περισσεύει ο ενθουσιασμός και ο δυναμισμός.
Είμαστε αρκετοί όμως και , θέλω να πιστεύω , με διάθεση για το αποτέλεσμα.

6:02 AM  
Blogger Harry Peitsinis said...

Διονύση διάβασα με προσοχή το σχόλιο σου και το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον. Είναι αλήθεια ότι η κρίση του δικομματισμού απελευθερώνει πλατιές μάζες ψηφοφόρων από την μέγγενη των δυο μεγάλων κομμάτων,και τους μεταφέρει από το διλημμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ , στην επιλογή "δεν ξέρω/δεν απαντώ" των exit polls.

Είναι όμως εξίσου αλήθεια ότι αυτές οι μάζες των ψηφοφόρων δεν διαθέτουν ομοιογενείς απόψεις πάνω στα πολιτικά και οικονομικά θέματα. Μπορούμε να βρουμε ακροδεξιούς που δεν μάζεψε το ΛΑΟΣ, παπανδρεικούς της παλιάς σχολής και γενικά άτομα που ουδεμία σχέση έχουν με τις ιδεολογικές μας αρχές.

Τους παραπάνω δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να τους προσεγγίσουμε.

Αυτούς που θα πρέπει να προσεγγίσουμε είναι όσους έχουν σιχαθεί το νεοελληνικό κρατίδιο με την ατέρμονη γραφειοκρατία,τη ληστρική φορολογία,και το φασιστικό πελατειακό σύστημα του ρουσφετιού και της λαμογιάς. Οσους δηλαδή αγγίζουν έστω και ενστικτωδώς (ή συμφεροντολογικά οπως λες) τις φιλελεύθερες αρχές.Δηλαδή το κριτήριο είναι και πάλι ιδεολογικό,έστω και αρκετά "νερωμένο".


Το ζήτημα τελοσπαντων, είναι πώς θα πλησιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Έχω την εντύπωση ότι το βασικό πρόβλημα των μικρών κομμάτων (τύπου ΦΣ) είναι η έλλειψη προσβάσεων στα Μέσα (πλην του Ιντερνετ) που καθιστά το ακροατήριο τους εξ ορισμού συρρικνωμένο.

Πέραν αυτού , λίγα είναι νομίζω τα σημεία στα οποία θα διαφωνούσαν οι απηυδισμένοι πολίτες με ενα πραγματικά φιλελεύθερο σχηματισμό,και αυτά τα σημεία έχουν να κάνουν με ήσσονος σημασίας θέματα.Έχω την εντυπωση οτι ο κοσμος ειναι προθυμος να στηριξει ενα κομμα σοβαρών πολιτικών που θα υποστηρίξουν το γκρέμισμα του γλοιώδους κρατιστικού κατεστημένου. Χρειάζεται η κατάλληλη προβολή και η κατάλληλη επικοινωνιακή στρατηγική, γι αυτό και ο ρόλος πολιτικών επιπέδου Μάνου ειναι σιγουρα καθοριστικός για ενα ευνοικό αποτέλεσμα.

Για να στο πω πιο παραστατικά, όταν ο Μάνος μιλάει, ο δημοσιογράφος ακούει,ενώ αν ο υποφαινόμενος έλεγε τα ιδια ακριβώς πράγματα ουδείς θα ενδιαφερόταν να τα ακουσει.

Η φιλελεύθερη πολιτική χρειάζεται νομίζω έναν ιδεολόγο Μάνο, όχι μόνο για να διατηρηθεί μια πολιτική αρχών,αλλά και γιατι η μετριοπαθης εκδοχή της ιδεολογίας μας "τραβάει" κόσμο στην παρουσα φαση(μην ξεχνάς οτι το θεώρημα του Μεσαίου Χώρου της ΝΔ είχε αρκετά φιλελεύθερη βάση,έστω και σαθρη)

7:58 AM  
Blogger Unknown said...

Αγαπητέ Χάρη,
Πρώτα για το ζήτημα της πρόσβασης στα ΜΜΕ - δεν είναι αυτό ακριβώς μα συνολικά μια έλλειψη πόρων. Αναφέρομαι σε πόρους που αφορούν ένα κόμμα που θέλει να έχει ευρύτερη πρόσβαση και να λειτουργήσει για την διάχυση της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Αν η ΦιΣ σκοπεύει να είναι ένα "περιθωριακό" κόμμα με σφιχτή ιδεολογική προσέγγιση - εμένα δεν θα με βρεις να διαφωνώ - αλλά να ξεχάσουμε την αποτελεσματική δράση.
Σχετικά με τους πολίτες του "δεν απαντώ", φυσικά δεν έχουν την ιδεολογική προσέγγιση που έχουμε εμείς αλλά αντιλαμβάνομαι την κοινωνία να διαμορφώνεται από μια μεγάλη ποικιλία "ασύμμετρων" αιτημάτων σήμερα και τον ρόλο της πολιτικής ως ένα σύστημα διαμόρφωσης πλαισίου διαπραγμάτευσης μεταξύ διαφορετικών παραγόντων (πολιτικών, ψηφοφόρων, ομάδες ειδικών συμφερόντων κλπ.). Ένας επιτυχημένος φορέας έκφρασης αυτής της άποψης (της ορθολογικής επιλογής δηλαδή)μπορεί να είναι ένα πράγματι φιλελεύθερο κόμμα - στην ουσία - χωρίς να χτιστεί αποκλειστικά στην ιδεολογική πλατφόρμα του φιλελευθερισμού.

3:49 PM  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home